تا چند حسرت چمن و سایه های ابر

کو گریه ای که خنده کنم بر هوای ابر

افراط عیش دهر ز کلفت گران ترست

دوش هوا پر آبله شد از ردای ابر

باید به روز عشرت مستان گریستن

مژگان اگر به نم نرسانند جای ابر

زاهد مباش منکر تردامنان عشق

رحمت بهانه جوست در این لکه های ابر

چندین هزار تخم اجابت فراهم است

در سایهٔ بلندی دست دعای ابر

یارب در این چمن به چه اقبال می رسد

چتر بهار و سایهٔ بال همای ابر

توفان به این شکوه نبوده ست موجزن

چشم که پاک کرد به دامن هوای ابر

از اعتبار دست بشستن قیامت است

افتاده است آب چو آتش قفای ابر

جیب جنون مباد ز خشکی به هم درد

زبن چشم تر که دوخته ام بر قبای ابر

جایی که ظرف همت مستان طلب کنند

ماییم و کاسهٔ می و دست گدای ابر

صبح بهار یاد تو در خاطرم گذشت

چندان گریستم که تهی گشت جای ابر

عمری ست می کنم عرق ومی چکم به خاک

بیدل سرشته اند گلم از حیای ابر